مدح و شهادت امام حسن مجتبی علیه‌السلام
خوابــــید جــمل تـا تب طوفان تو آمد تا رخشش شمشیر ســر افـشان تو آمد خیبرشکنی دررگ ودرخون شماهاست بــی باکــی حـیدر همه در جان تو آمد آن قدربه زیرضرباتت سروتن ریخت تــا فــتنهٔ خون دســت به دامان تو آمد شــمشیــر بــزن تـا که بدانند ابالفضل از جــذر و مــد آتــش میــدان تــو آمد ما لب به لب از کفرکویری شده بودیم تا این که نظر کــردی و باران تو آمد معــنای مــسلمان شــدنم طرز نگاهت توحــید من از کــوثر چــشمان تـو آمد بر پای کریــم چه کــسی سر بگذاریم ما غیــر نگــاه تــو پناهــی که نداریم آباد شــد آن جــا که شــما پــا بگذاری صــد پنجــرهٔ رو به خدا جا بگــذاری درشهـر ری چشم من از نسل کریمت یک ســید عالــی نســبی را بــگذاری تا مملــکت از آبــرویــش امـــن بـماند در ســاحلــش آرامــش دریـا بگذاری در کام پسر بچه خـود جـام عـــسل را تـــا روز دهـــم روز مــبادا بگــذاری لا یوم کیومـک همـه ی درد تــو بوده تــو ســر بــه حـسینیه غم هـا بگذاری انــگار تــویی در دل گــودال که بازو در تاب و تب تـیغ درآن جـا بگذاری محبوب ترین داغ نصیب توحسین است غم نامه ی چشمان غریب توحسین است |